تاریخچه تصویری شورولت کامارو

Chevy Camaro 5 Generation

Chevy Camaro 5 Generation

Chevy Camaro 5 Generation

مانند ماستنگ که برپایه کامپکت فورد فالکون ساخته شد، کامارو نیز بر پلتفرم ارتقا یافته کامپکت شورولت نوا ساخته شد؛ حتی نسل سوم نوا نیز که در اینجا آنرا می بینیم، از همین پلتفرم استفاده می کرد.

کامارو یک جواب مستقیم برای ماستنگ بود؛ کاپوت کشیده، صندوق عقب کوچک، 2 در بودن و نهایتا 2+2 سرنشینه بودن این خودرو ازجمله ویژگی هایی است که آنرا روبروی پونی کار فورد قرار می داد.

انجین استاندارد این نسل 6 سیلندر خطی 140 اسبی و گیربکس استاندارد آن 3 سرعته دستی بود. سال 1967 هشت انجین، سال 1968 ده انجین و سال 1969 تا دوازده انجین مختلف برای کامارو قابل سفارش بود.

یکی از محبوب ترین آپشن های این نسل، گیربکس 2 سرعته اتومات Powerglide بود؛ البته این محبوبیت تاقبل از آمدن گیربکس 3 سرعته Turbo350 که از 1969 در اختیار مشتریان قرار گرفت بیشتر دوام نداشت.

چراغهای جلو در مدلهای RS در زیر سه خط افقی مخفی می شد. در این تصویر کاماروی 67 را می بینیم که RS در سمت راست و SS در سمت است. اگر دقت کنیم، صرف نظر از چراغ های تفاوت های دیگری نیز میان RS و SS می بینیم.

یکی دیگر از تفاوت های پکیج RS و SS در قسمتی عقبی خودرو بود. SS (سمت راست) در انتهای صندوف دارای اسپویلر بود اما RS (سمت چپ) این ویژگی را نداشت

درحالیکه تنها انجین های 5.7 لیتری و 6.2 لیتری برای SS عرضه می شد اما شورولت دست به عرضه تریم چهارم کامارو با نام Z/28 زد که ابتدا یک خودروی مسابقه ای بود. انجین Z/28 همان 302 اینچ مکعبی small-block بود یعنی 4.9 لیتری V8. در این تصویر پکیج Z/28 را می بینیم که روی RS نصب شده.

کامارو به محض ورودش به بازار یعنی در همان سال 1967 بعنوان خودروی ایمنی مسابقات Indy 500 انتخاب شد. این مارشال همان نسخه کانورتیبل SS بود که انجین 396 داشت.

در سال 1967 کامارو فاقد راهنمای بغل بود اما در 1968 مطیع قوانین شد و به همین دلیل برای اولین بار راهنمای بغل را روی کامارو دیدیم؛ یکی در جلوی گلگیر جلو و یکی هم در عقب گلگیر عقب! هر دو راهنمای کامارو نزدیک سپرها جاسازی شده بودند.

مدلهای 67 ساده ترین کابین را داشتند؛ نه خبری از کنسول وسط بود و نه خبری از دورشمار انجین در صفحه کیلومتر. اهرم دنده نیز کنار فرمان قرار داشت.

از همان سال 67 بالابر برقی شیشه ها قابل سفارش بود اما با این حال اکثر مشتریان کاری به این آپشن نداشتند. همانطور که در این تصویر می بینیم، دستگیره درب کنار جادستی قرار گرفته.

در کاماروی 68 شاهد تغییرات ظاهری دیگری نیز بودیم که مهم ترین آنها در چراغ های عقب و جلو خودنمایی می کرد؛ چراغ جلو از دایره ای به بیضی تغییر کرد و چراغ یک تکه عقب هم دوتکه شد. در این تصویر تفاوت چراغ های عقب کاملا نمایان است؛ کاماروی قرمز مدل 67 است و کاماروی مشکی مدل 68.

در سال 1968 شورولت تنوع انجین های big-block V8 را بیشتر کرد که نهایتا منجر به آمدن نسخه های 396 اینچ مکعبی شد که با سه قدرت 325 و 350 و 375 بدست مشتریان می رسید. البته بعدها مشخص شد که حجم واقعی این انجین 402 اینچ مکعب است! در این تصویر، عدد 396 در کناره خودرو به چشم می خورد.

در سال 1969 مجموع فروش کامارو از 240,000 دستگاه گذشت. در همین سال طراحان شورولت دوباره به سراغ چراغ های کامارو رفتند! چراغ جلو دوباره دایره ای شد اما چراغ عقب برای اولین بار سه تکه شد.

صرف نظر از لوگوی SS که در وسط جلوپنجره، روی درب باک، روی بوق، روی گلگیرهای جلو و … به چشم می خورد، مدلهای SS نسل اول را می توان از روی کاپوت شان براحتی تشخیص داد چون یک کاپوت برآمده داشتند. روی این برآمدگی در مدلهای 67 و 68 دو ورودی هوا گذاشته بودند که صرفا جنبه تزئینی داشت. در مدلهای 69 این ورودی هوا حذف شد.

وجود دو نوار رنگی که در سرتاسر بدنه کامارو کشیده می شد، تنها در دسترس مشتریان Z/28 و SS بود.

در نسل دوم کاپوت خودرو همچنان بزرگ و کشیده بود اما برخلاف نسل اول، سطح کاپوت دیگر صاف و مسطح نبود بلکه عضلانی شده بود. همچنین چراغ ها از درون جلوپنجره بیرون آمدند.

مدلهای پایه ای کاماروی نسل دوم (تا قبل از 1974) را می توان با پروژکتورهای زیر سپر جلو تشخیص داد درحالیکه در مدلهای RS پروژکتورها بصورت چراغ دایره ای شکل کوچک در کنار چراغ بزرگ جلو داشتند.

برخی ها می گویند نسل دوم، در واقع یک برداشت آزاد از مدلهای تولید محدود فراری 250GT Lusso بود که در اینجا آنرا می بینیم.

در سال 1971 برای نخستین بار ترمزهای دیسکی جلو به نیروی کمکی هیدرولیکی مجهز شدند که البته این ویژگی بصورت سفارشی بود. همچنین در نسل دوم، شورولت با کم کردن نسبت تراکم از قدرت همه انجین های کامارو کاست تا هم هزینه های مالیاتی را بکاهد و و هم قادر به پاس کردن مقررات جدید زیست محیطی (برای آلایندگی خودروها) باشد. در مدلهای 6 سیلندر قدرت 10 واحد کمتر شد، در انجین های 8 سیلندر 350 قدرت حدود 30 واحد افت کرد و در انجین 396 نیز 50 اسب بخار قدرت کم شد.

اعتصاب 6 ماهه کارگران کارخانه Norwood ایالت اوهایو (یکی از دو خط تولید کامارو) در سال 1972 هرچند منجر به کاهش چندهزار دستگاهی تولید کامارو شد اما خوشبختانه وقفه ای در چرخه تولید بوجود نیاورد. 1972 آخرین سالی بود که کامارو SS با انجین 396 و 350 تحویل مشتریان شد.

در سال 1972 طبق مقررات جدید دولت فدرال، کمپانی ها بجای قدرت ناخالص (Gross Power یا قدرتی که میل لنگ می رسید) باید WHP یا همان قدرت خالص (Net Power یا قدرتی که به چرخ ها می رسید) را اعلام می کردند؛ بعنوان مثال قدرت انجین 396 سال 1971 معادل 300 اسب بخار بود اما با تغییر استانداردها در سال 1972 قدرت همین انجین 240 اسب بخار اعلام شد!

در سال 1973 بزرگترین اتفاقی که برای کامارو افتاد، حذف مدلهای SS با انجین 396 بود تا بدین ترتیب در نبود SS حالا Z/28 با انجین 350V8 به اسپرت ترین مدل کامارو مبدل شود. همچنین در این سال، قوانین ایمنی فدرال مجددا بازنگری شد که یکی از نتایج آن طراحی مجدد سپر جلو بود؛ در قوانین جدید سپر خودرو باید طوری طراحی می شد که بتواند نیروی ناشی از برخورد با سرعت 5 مایل برساعت (که قبلا 2.5 مایل برساعت بود) را جذب کند. در این تصویر سپر یک تکه کاماروی 73 را به همراه گاردهای جلویی اش می بینیم.

سال 1974 اولین فیس لیفت نسل دوم کامارو معرفی شد؛ در این فیس لیفت ظاهر خودرو 100% آمریکایی شده بود و متاسفانه دیگر آن جلوپنجره استثنایی سابق را ندیدیم. از سال 74 شورولت عرضه مدلهای LT که نامش از عبارت Luxury Touring گرفته شده را هم شروع کرد.

در فیس لیفت 74 چراغ های چهارتایی دایره ای شکل عقب را هم حذف کردند؛ آنهایی که می گفتند کامارو چراغ های عقبش را از کوروت C2 گرفته بود دیگر خیالشان راحت شد!

در سال 1975 برای چندمین بار Z/28 از مدلهای 75 و 76 کامارو حذف شد و مشتریان قادر به سفارش آن نبودند. حذف Z/28 بسیار عجیب و غیرمنتظره بود چراکه از همین مدل در سال 1974 بیش از 13000 دستگاه فروش رفت و می توان گفت محبوبیت Z/28 چیزی کمتر از فایربرد ترنس ام نبود. همچنین در این سال برای اولین بار بر روی شیشه عقب از دریچه های فلزی بعنوان تریم جدید کامارو استفاده شد.

در سال 1977 بعد از دو سال غیبت، پکیج سفارشی Z/28 دوباره برگشت اما اینبار با ویژگی های جدیدتری برگشت مانند تعلیق سفت تر، تایرهای عریض تر، رینگ های همرنگ بدنه و طرح گرافیکی مثلثی شکلی که بر روی کاپوت نقش بسته بود.

در سال 1978 سپرهای سفارشی جدیدی برای کامارو عرضه شد که همرنگ بدنه خودرو بودند. همچنین در این سال بود که برای اولین بار ورودی هوای روی کاپوت بر روی فیس لیفت نسل دوم گذاشته شد؛ این ویژگی کامارو صرفا برای مقابه با ترنس ام پونتیاک بود.

یکی دیگر از کپی برداری های کامارو از ترنس ام، استفاده از سقف های T-top بود که از سال 1978 بصورت سفارشی عرضه شد. کامارو با فروش بیش از 272000 دستگاه یکی از بهترین فروش های سالانه خود را در 1978 تجربه کرد.

از سال 1979 شورولت مدلهای نسبتا لوکس LT را حذف کرد و بجای آن از تریم جدیدی بنام Berlinetta استفاده کرد که تا 1986 در بازارها موجود بود. در مدلهای برلینتا، داشبورد کامارو صاف تر بود و صفحه کیلومتر آن نیز دیگر بصورت قوس دار طراحی نشد. استفاده از نام ایتالیایی برلینتا صرفا برای جلب نظر مشتریان اروپایی بود.

در سال 1980 کامارو برای همیشه از انجین های شش سیلندر خطی 250 خداحافظی کرد و بجای آن از انجین جدید 3.8 لیتری V6 بهره گرفت. همچنین شورولت برای Z/28 انجین اختصاصی جدیدی طراحی کرد که 5.7 لیتری V8 بود. همانطور که در این تصویر نیز می بینیم، Z/28 مدل 1980 را میتوان با دو ویژگی ظاهری شناخت؛ یکی طرح گرافیکی شامل 3 خط رنگی است که در سرتاسر اسپویلر جلو به همراه نمای جانبی خودرو کشیده شده و دیگری نیز وجود اسکوپ کناری در پشت گلگیر جلوست که برای اولین بار از آنها استفاده شد. به این موضوع نیز باید دقت کنیم که Z/28 تا قبل از 1979 فاقد اسپویلر جلو بود.

سال 1980 کامارو یکی از بدترین فروش های سالیانه اش را تجربه کرد چون مجموعا بیشتر از 127,000 دستگاه فروش نداشت درحالیکه سال 1979 بیش از 282,000 دستگاه از انواع مدلهای کامارو به فروش رفته بود. این موضوع شاید دو دلیل داشته باشد؛ از یک طرف مشتریان در 1981 بغیر از مدلهای استاندارد تنها قادر به سفارش مدلهای برلینتا و Z/28 بودند و از طرف دیگر نیز Z/28 خودروی چنان قدرتمندی نبود تا مشتریان آمریکایی را راضی کند چون انجین 350V8 آن از 190 اسب به 165 اسب بخار (در مدلهای 81) کاهش قدرت داشت.

یکی از خوبی های نسل سوم کامارو در سیستم تعلیق عقب آن بود چون بجای فنرهای تخت حالا مجهز به کمک فنرهای هیدرولیکی شده بود. کاماروی نسل سوم ضریب درگ 0.368 داشت که در آن زمان آیرودینامیک ترین کاماروی شورولت لقب گرفت!

در سال 1983 شورولت انجین جدید L69 را معرفی کرد که 5.0 لیتری V8 با قدرت 190 اسب بود و تنها با گیربکس دستی عرضه می شد. به اسکوپ بسیار بزرگ کاپوت دقت کنید.

در سال 1984 کامارو برای نخستین بار به نمایشگر دیجیتالی مجهز شد که در وسط صفحه کیلومترش جای داشت. این نمایشگر دیجیتالی که سرعت و کیلومترشمار را نشان می داد تنها مختص مدلهای برلینتا بود. در همین سال انجین هشت سیلندر LU5 Crossfire نیز کنار گذاشته شد.

سال 1985 با آمدن مدلهای IROC-Z (فقط برای مشتریان Z/28) شروع شد که این روزها خواستنی ترین نسخه نسل سوم کامارو محسوب می شود. انجین این مدل همان 350V8 بود که قدرتش به 215 اسب بخار می رسید. به لحاظ ظاهری نیز IROC-Z را میتوان با سپر جدید و رکاب های عریض و رینگ های 16 اینچی اش تشخیص داد. جالبست بدانیم که نام این مدل از ابتدای نام مسابقات آمریکایی International Race of Champions گرفته شده بود که کامارو برای اولین بار جواز حضور در آن پیدا کرد.

از سال 1986 طبق قوانین جدید ایمنی، کامارو الزاما  مجهز به چراغ خطر سوم شد که در این تصویر آنرا در بالای شیشه عقب می بینیم. همچنین در این سال انجین 4 سیلندر 2.5 لیتری استاندارد کامارو کنار گذاشته شد تا از این به بعد انجین 2.8 لیتری V6 بعنوان انجین استاندارد کامارو شناخته شود.

در سال 1987 نسخه های کانورتیبل کامارو که از سال 1969 خبری از آنها نبود، مجددا برگشتند اما اینبار بصورت تولید محدود چون شورولت این کانورتیبل ها را با همکاری کمپانی ASC آمریکایی که عمده فعالیتش در ساخت سانروف های مختلف بود، در اختیار مشتریان قرار می داد.

یکی دیگر از اتفاقتی که در سال 1987 رخ داد، حذف مدلهای لوکس برلینتا بود. از طرف دیگر مهندسین شورولت قدرت IROC-Z را هم به 225 اسب بخار افزایش دادند تا بتواند صفر تا 96 را در 6.5 ثانیه طی کند. 1987 همچنین مصادف با بیستمین سال تولد کامارو بود.

با استقبال خوبی که از IROC-Z شد، در سال 1988 شورولت برای هزارمین بار (!) پکیج Z/28 را از لیست فروش مدلهای مختلف کامارو کنار گذاشت. با کنار گذاشتن Z/28 پکیج جدیدی با نام 1LE به بازار آمد که تعلیقی بهبودیافته، میل لنگ آلومینیومی و ترمزهای دیسکی برای هر چهار چرخ داشت.

در سال 1989 شورولت دیگر از نام Sport Coupe برای مدلهای استاندارد کامارو استفاده نکرد ولی در عوض به تنوع انجین مدلهای RS افزود؛ یعنی مشتریان می توانستند برای RS یا انجین V6 یا انجین 5.0 لیتری انژکتوری V8 را سفارش دهند. کاماروی 89 برای اولین بار از سیستم ضدسرقت VATS/PassKey شورولت کوروت بهره می برد.

در سال 1990 یکی از بدترین و شاید تلخ ترین اتفاقات ممکن برای هواداران کامارو رخ داد. داج اسپانسر International Race of Champions شد که یعنی شورولت دیگر اجازه استفاده از نام IROC-Z را نداشت و بنابراین مجبور به خداحافظی اجباری با IROC-Z شد.

در سال 1990 کامارو دو ویژگی تازه داشت؛ یکی افزایش حجم انجین V6 آن از 2.8 به 3.1 لیتر که تنها 5 اسب بخار به قدرت اضافه میکرد و دیگری هم افزوده شدن ایربگ سمت شاگرد در همه مدلها.

در سال 1991 دوباره Z/28 برگشت با اندکی تغییرات ظاهری و انجین 245 اسبی 5.7 لیتری V8. همچنین مدل B4C که مختص نیروهای پلیس بود نیز در همین سال معرفی شد.

سال 1992 آخرین سال حیات نسل سوم کامارو بود. از آنجایی که در این سال کامارو به 25 سالگی رسید به همین دلیل لوگوی 25th Anniversary بر روی همه مدلهای کامارو حک شد که در این تصویر در سمت راست داشبورد آنرا می بینیم. سال 1992 همچنین آخرین سالی بود که کامارو در خاک ایالات متحده به تولید می رسید چرا که نسل های بعدی (چهارم و پنجم) کامارو در کانادا تولید و به بازارهای مختلف صادر می شد.

کاماروی نسل چهارم صاف تر از همیشه و در واقع همان نسل سوم بود که سنباده کاری شده! دماغه جلویی و قسمت عقبی این کامارو از جنس پلاستیک بود اما درب ها و سقف آنرا از کامپوزیت ساخته بودند. ولی با همه این اوصاف بازهم نسل چهارم سنگین تر از نسل سوم بود که بزرگتر شدن ابعاد خودرو یکی از دلایلی اصلی این موضوع است.

نسل چهارم با اینکه همان چراغ های جلویی مربعی شکل نسل سوم را داشت اما چراغ های عقبش (برخلاف نسل سوم و حتی نسل های گذشته) بدون خطوط تیز و شکسته طراحی شد.

از سال 1993 تا 95 ، انجین استاندارد کامارو 3.5 لیتری V6 بود. اما در 1995 حجم این انجین به 3.8 لیتر افزایش یافت.

می دانید Z/28 نسل چهارم با چه انجینی عرضه شد؟ با انجین 275 اسبی 350LT1 که سال 92 برای اولین بار روی کوروت C4 قرار گرفته بود. این انجین بصورت همزمان بر روی ترنس ام (مدلهای 93 تا 97) نیز قرار داشت. یکی از تفاوت های ظاهری Z/28 با نسخه های استاندارد کامارو، وجود پروژکتورهای درون سپر بود.

در سال 1995 استانداردهای آلایندگی سختگیرانه تر شد و به همین دلیل نیز شورولت با یکی از انجین های قدیمی کامارو یعنی 207V6 (یا همان 3.4 لیتری) خداحافظی کرد. کاماروی نسل چهارم تنها نسلی بود که فرمان دوشاخه داشت.

در سال 1996 یکی از کمیاب ترین کاماروهای نسل چهارم عرضه شد؛ درحالیکه SS (که بعد از 1972 دیگر آنرا ندیدیم) با انجین LT1 عرضه می شد اما شورولت تعداد محدودی SS را با انجین 340 اسبی LT4 ساخت. همچنین در این سال پکیج RS (که آنرا هم بعد از 1992 ندیده بودیم) نیز دوباره برگشت.

مدل F1 Z28 با انجین 300 اسبی نیز در سال 1996 به بازار آمد. در این تصویر F1 کوپه را می بینیم؛ به رکاب های عریض و سپر جدید با ظاهر اسپرت تر توجه کنید. رینگ های 5 پره دوبل این خودرو نیز استاندارد هستند.

در سال 1997 به بهانه 30 سالگی کامارو، شورولت تریم سفارشی سفید و نارنجی را در دسترس همه مالکان Z/28 و SS قرار داد.

استفاده از رنگ سفید و نارنجی یک دلیل خاص داشت؛ کامارو در سال 97 بعنوان خودروی ایمنی مسابقات Brickyard 400 انتخاب شد. این مارشال آمریکایی با لباس سفید و نارنجی در پیست مسابقه حاضر می شد و شورولت به همین دلیل نیز از این تریم استفاده کرد.

در سال 1998 شورولت برای دومین بار در تاریخ کامارو (بار اول در 1969 بود) از انجین بلوک آلومینیومی برای کامارو استفاده کرد. این انجین چیزی نبود بجز LS1 با حجم 5.7 لیتر که از کوروت C5 قرض گرفته شد. LS1 در Z/28 حدود 305 اسب و در SS حدود 320 اسب قدرت داشت.

در فیس لیفت مختصر 1998 جلوپنجره کسل کننده کامارو تغییر کرد. معروفست که می گویند چراغ های جلویی کاماروی 98 شبیه بادام زمینی طراحی شده! علاوه بر اینها چراغ راهنما و مه شکن نیز جابجا و هر دو به زیر چراغ جلو منتقل شدند.

SS های مدل 98 به بعد را می توان خیلی راحت با اسپویلر عقبی شان شناخت؛ یک اسپویلر قوس دار وجه تمایز SS با نسخه های معمولی کامارو بود.

در سال 1999 مجددا کامارو تغییرات ظاهری بسیار مختصری داشت؛ رنگ های جدیدی به آن اضافه شد، سیستم کنترل کشش برای مدلهای V6 برای نخستین بار قابل سفارش شد و نهایتا چراغ روغن نیز به اجزای صفحه کیلومتر افزوده شد. تغییر کنسول و استفاده از دکمه های کنترلی روی فرمان دیگر ویژگی کاماروهای 99 به بعد است.

در سال 2002 که کامارو 35 ساله شد، نسل چهارم آن هم به خط پایان رسید و حتی تولید پلتفرم F-body جنرال موتورز هم بدلیل کاهش فروش در سال 2002 متوقف شد. در این تصویر مدل 35th Anniversary کامارو را می بینیم که با خطوط رنگی شطرنجی شان قابل تشخیص هستند.

طراحی جذاب نسل پنجم را مدیون این آقا هستیم! که زیر نظر Tom Peters (مدیر طراحی جنرال موتورز) کارش را به بهترین نحو ممکن انجام داد. نام این طراح کره ای Sang yup Lee است که سال 1999 از دانشکده هنر شهر Pasadena در ایالت کالیفرنیا فارغ التحصیل شده. آقای لی بعد از 10 سال حضور در جنرال موتورز، سال 2010 به مدت 3 سال بعنوان طراح ارشد “طراحی خارجی” محصولات فولکس فعالیت داشت اما از سال 2013 به بنتلی رفت و هم اکنون نیز در کنار آقای Luc Donkerwolke (مدیر فعلی طراحی بنتلی) برای این کمپانی بریتانیایی کار می کند.

یکی دیگر از یادگاری های آقای لی در زمان فعالیتش در جنرال موتورز، خودروی مفهومی 50th Anniversary Stingray بود که سال 2009 برای نخستین بار در نمایشگاه شیکاگو رونمایی شد. این کوپه دو نفره که به مناسبت 50 سالگی کوروت ساخته شده، در سری دوم ترانسفورمز در نقش SideSwipe نیز بازی کرد.

نسل پنجم کامارو را ابتدا در سال 2006 و بعنوان یک خودروی مفهومی دیدیم. این کانسپت که یکسال بعد از رونمایی نسل پنجم ماستنگ معرفی شد، ابتدا به مناسبت 40 سالگی کامارو ساخته شده بود اما با استقبال خوبی که از آن شد، شورولت در همان سال 2006 آمدن نسل پنجم کامارو را رسما تایید کرد.

در سال 2007 مدل کانورتیبل کاماروی نسل پنجم ساخته شد که البته بازهم یک مدل مفهومی بود. این کانورتیبل که در این تصویر آنرا می بینیم، رنگ نارنجی سوخته داشت و مهم ترین تفاوتش با کانسپت 2006 در تغییر نمای داخلی و گلگیرهای عقبش خلاصه می شد.

در سال 2009 و بعد از سه سال تاخیر بالاخره کاماروی نسل پنجم بعنوان مدل 2010 وارد بازار شد. می گویند نسل پنجم را با الهام از کاماروهای 1969 طراحی کرده اند که مهم ترین مشخصه آن چراغ های گرد جلو بود که در طرفین جلوپنجره جاسازی شده. در این تصویر در سمت چپ کاماروی کانسپت و در سمت راست SS مدل 69 را می بینیم.

کامارو دقیقا یکسال بعد از نسل سوم چلنجر راهی بازار شد. کاماروی جدید در پنج مدل با نام های LS و 1LT و 2LT و 1SS و 2SS قابل سفارش بود. کاماروی نسل پنجم برای نخستین بار از تعلیق مستقل در هر چهارچرخ بهره می برد.

در سال 2011 نوبت به نسخه های کانورتیبل رسید که در مدلهای پایه و SS عرضه می شدند. در انجین V6 کانورتیبل ها، قدرت خروجی از 304 به 312 اسب افزایش یافت و همچنین سفارش سیستم HUD نیز برای تریم های 2LT و 2SS امکان پذیر شد.

در سال 2012 خشن ترین کاماروی تاریخ آمد! ZL1 نام تریم جدیدی بود که انجین سوپرشارژ 6.2 لیتری V8 آن قبلا روی کادیلاک CTS-V و قبل از آن هم بر روی کوروت ZR1 نصب شده بود. ZL1 با 580 اسب بخار قوی ترین عضو خانواده کاماروست.

در سال 2012 شورولت تغییرات مختصر دیگری هم روی کامارو داد؛ مثلا قدرت انجین V6 آن مجددا افزایش یافت و به 323 اسب رسید، طراحی داشبورد و صفحه کیلومتر اندکی تغییر کرد و تعلیق SS ها نیز بهبود یافت. همچنین پکیج ظاهری RS (شامل قاب تیره چراغ های عقب و تزئینات کرومی و … ) برای همه مدلهای کامارو قابل سفارش بود.

در سال 2013 شورولت بدنبال بهتر کردن امکانات کامارو بود که دو نتیجه مهم در بر داشت؛ یکی افزوده شدن سیستم چندرسانه MyLink با نمایشگر لمسی (مختص مدلهای LT و SS و ZL1) و دیگری نیز سیستم کمکی hill-start بود که برای همه مدلهای با گیرکس دستی بعنوان استاندارد عرضه شد.

اولین فیس لیفت نسل پنجم در نمایشگاه نیویورک 2013 رونمایی شد. به قول شورولت، تفاوت میان مدلهای V6 با V8 کامارو در مدلهای 2014 حالا بیشتر از همیشه شده!

اما بزرگترین اتفاق در مدلهای 2014 بازگشت دوباره Z/28 است؛ خودرویی که قدرت کمتری از ZL1 داشت اما در پیست ها به طرز عجیبی بهتر آن بود چرا که حدود 136 کیلوگرم وزن کمتری نسبت به ZL1 داشت، شاسی آن مجددا بهبود یافته بود، از کیت ترمزهای کربن سرامیکی بهره می برد و صندلی های ریکاروی استاندارد داشت.

انجین Z/28 از نوع LS7 بود که با همکاری Corvette Racing آنرا ساخته بودند. این انجین 7.0 لیتری 500 اسبی می توانست Z/28 را در 4.0 ثانیه به سرعت 96 کیلومتر برساعت برساند. طبق آخرین تست های انجام شده حداکثر سرعت Z/28 به کمتر از 280 کیلومتر برساعت می رسد.

نمی توان عاشق کامارو بود اما ماستنگ را نادیده گرفت یا از چلنجر حرفی نزد؛ در واقع هرکسی عاشق یکی از این سه مدل باشد قطعا اخبار دوتای دیگر را بیشتر از خودروی مورد علاقه اش دنبال می کند! داستان کامارو همچنان ادامه دارد . . .